2.5.09

Filosofía de bar.

Contigo todo es fácil.
Contigo puedo ser yo, sin más.
Contigo es bien.

Pero estar bien, bien a secas, bien sin aditivos, no está de moda. O eso o yo tengo una capacidad innata para hacer que el bienestar agobie, torture.

Hace ya días que pienso en ello. ¿Somos nosotros los que escogemos la felicidad o es la felicidad la que nos escoge a nosotros? Cuando algo deja de funcionar tal y como estaba previsto, lloramos. Y eso me parece perfecto: lloremos hasta que estemos al borde de la deshidratación si eso nos reconforta. En principio no parece haber nada malo en ello. En principio. Lo malo es dejar que todas esas lagrimas se nos peguen al cuerpo y nos ahoguen, que no sepamos nadar hasta la superficie. Porque, ¡qué fácil es dejarse llevar por la tristeza! No hay nada más cómodo que eso, dejar que la corriente te lleve, pues todo río desemboca en un mar y en todo mar puede haber un barco que nos salve.


Una vez alguien me dijo que la gente (así, en general) se deja llevar, que patina por la vida. Eso le parecía algo horrible. Cuando me lo contó me sentí raro, me parecía que yo era uno de esos individuos que se deslizaba por la vida ataviado con sus patines. Hoy descubro dos cosas: la primera, que en su momento no entendí lo que me estaba diciendo y, la segunda, que yo no me deslizo por la superficie de la vida. Y no lo hago porque yo no me dejo llevar por la corriente del desaliento. Y no es que no me deje llevar por esa corriente porque no me apetezca, porque me apetece; es una cuestión de supervivencia. Creo que no estoy dispuesto a abandonarme a una tristeza gratuita. Porque, pensemos un segundo (créanme, a veces es necesario): todos hemos vivido momentos de desdicha insalvables, es algo inevitable; pero hay otras situaciones en las que podemos elegir el camino, aunque sea una decisión difícil, pues a veces escoger la felicidad no es el camino fácil, nadie dice que lo sea. Pero a veces hay que arriesgarse, arriesgarse a ser feliz.

6 comentarios:

  1. nos encanta.
    gracias por ser útil!

    ResponderEliminar
  2. la felicitat és una decisió, però a vegades se'ns oblida...
    et dec un sopar per tornar a arreglar el món en una hora... =D

    mua

    ResponderEliminar
  3. Contigo todo es fácil, però it takes two to tango, que diuen.

    Ho hem de decidir nosaltres, que volem ser feliços, però la felicitat hi ha de col·laborar, perquè si no ens desanimem i acabem patinant per la vida.

    Sóc partidària de plorar sempre que calgui, però val més plorar per alguna cosa que hagis fet i hagi sortit malament que no pas per alguna cosa que t'hagis quedat amb les ganes de fer!

    Potser que calli, no, ja? M'ha agradat, Sergi! I també m'agrada saber qui es llegeix les meves paranoies! :)

    ResponderEliminar
  4. Jo crec que sóc dels que a temporades patina, i a temporades camina en sentit contrari. Però també penso que tothom és bastant així, i que ja està bé, perquè si no tot seria massa previsible.

    M'ha agradat, i m'agrada que tinguis blog :)

    Suposo que el nick ja és força revelador, però sóc l'Anna Lomieta xD

    ResponderEliminar
  5. jamás creí que fueras una de las personas que patinan por la superficie de la vida.



    pd.mucho creative commons pero aquí hay como cien expresiones y/o reflesiones mías. voy a denunciarte.

    ResponderEliminar
  6. M'encanta
    simplement, m'encanta....
    N serio, fa pensar...
    m'encanta

    ResponderEliminar